Een stedentrip zónder kinderen, dat doen we ook wel eens. In januari gingen we bijvoorbeeld met vrienden naar Edinburgh. Onze kinderen mochten logeren bij opa en oma. Lang geleden (echt lang geleden, meer dan 15 jaar…) waren we al eens in Edinburgh en hadden we al een keer over de beroemde Royal Mile gewandeld. Deze keer sloegen we de Royal Mile natuurlijk niet over, maar we deden ook dingen die we vorige keer niet gedaan hadden. Zoals het beklimmen van Arthur’s Seat.
Arthur’s Seat is een uitgedoofde vulkaan met een hoogte van 251 meter in Holyrood Park, ten oosten van het centrum van Edinburgh. Hoe de heuvel aan zijn naam komt weet niemand zeker, maar veel mensen denken dat de naam een verwijzing is naar King Arthur, van de beroemde legenden. Vanaf de top van de heuvel heb je een schitterend uitzicht over de stad. Maar dan moet je ‘m wel even beklimmen.
Glad onderweg
Toen wij dat deden – in januari – was het zonnig, maar koud en op de top van de heuvels rondom Edinburgh lag sneeuw. Ook op de top van Arthur’s Seat. Onderaan de heuvel waren sommige stukken van het wandelpad glad door ijsvorming. Al redelijk in het begin van onze wandeling zagen we de eerste mensen onderuit gaan. Dat beloofde niet veel goeds… Een stukje verderop was het hellende pad zo glad, dat echt niemand kon blijven staan. Mensen probeerden op handen en voeten naar boven te komen, of lieten zich juist zittend naar beneden glijden. Best grappig eigenlijk, maar ik vroeg me wel even af hoe verantwoord het was om toch naar de top te willen.
We besloten het pad te laten voor wat het was en door het gras naar boven te lopen. Dat ging een stuk beter. Tussen de struiken door was een smal paadje dat we konden volgen. In een rustig tempo kwamen we steeds hoger. Af en toe hoorden we van ergens op de heuvel een schreeuw of een gil, soms gevolgd door gelach, van mensen die onderuit gingen.
Niet ver van de top spraken we een Nederlands stel dat al boven was geweest en weer naar beneden ging. We wisselden wat tips uit over de beste wandelroute in deze omstandigheden en wensten elkaar succes met de rest van de wandeling. We hadden ons nog niet omgedraaid of de vrouwelijke helft van het stel gleed onderuit. Kon er dan niemand blijven staan? We werden er een beetje melig van.
De top van Arthur’s Seat
Langs een deel van het laatste stuk naar boven stonden relingen met kettingen waar je je aan vast kon houden. Dat kwam goed van pas bij deze gladheid! Het allerlaatste stuk moesten we klimmen en klauteren over wat rotsen. En toen… waren we eindelijk op de top, waar het koud was en hard waaide. Maar wij hadden alleen oog voor het uitzicht van 360 graden: over de stad, met onder meer Calton Hill en Edinburgh Castle, maar ook over het water van estuarium Firth of Forth waar Edinburgh aan ligt en de (in ons geval) besneeuwde heuvels rondom de stad. Prachtig!
Op de top staat een soort kompas, waarop staat aangegeven wat je in de verschillende richtingen kunt zien. Nadat we (veel) foto’s hadden genomen begonnen we aan de afdaling. Het eerste steile stuk tussen de rotsen door heb ik soms half zittend gedaan. Niet charmant, maar wel functioneel, want als je zit kun je niet meer uitglijden en vallen. Dus. Voor de rest van de afdaling kozen we een andere, vlakkere route wat meer buitenom.
Onderaan de heuvel wandelden we het laatste stuk over een geasfalteerd voetpad, langs de meren Dunsapie Loch en St. Margaret’s Loch. Bij dat laatste meer hadden we een mooi uitzicht op de ruïnes van St. Anthony’s Chapel.
En nu mag jij raden waar ik dan toch nog uitgleed en viel. Juist, op een stukje ijs op dat vlakke geasfalteerde voetpad. Zo jammer.
Het beklimmen van Arthur’s Seat praktisch
– Trek goede wandelschoenen aan als je de heuvel gaat beklimmen. Sommige stukken zijn wat steiler en het laatste stuk naar de top wandel je over rotsen en stenen.
– Als het heeft gevroren of geregend kunnen sommige delen van de wandeling glad zijn.
– Er zijn verschillende wandelroutes naar de top, die variëren in moeilijkheid.
– Op de top van Arthur’s Seat waait het eigenlijk altijd, dus houd rekening met selfies met bad hair. 😉
– Het beklimmen van Arthur’s Seat duurt ongeveer een halfuur tot drie kwartier, afhankelijk van de weersomstandigheden. Trek voor de gehele wandeling naar de top en weer terug minstens twee uur uit.
– De wandeling is ook geschikt voor iets oudere kinderen. Met een kinderwagen is het niet te doen.
– Neem iets te drinken mee en eventueel iets te eten.
– Holyrood Park en Arthur’s Seat zijn gratis toegankelijk.
Leuke hotels in het centrum van Edinburgh vind je hier.
Lees ook mijn blog met 10 tips voor een stedentrip naar Edinburgh!
15 reacties
Ok, ik moet dus echt terug naar Edinburgh. Vanwege het slechte weer afgelopen jaar hebben we dit overgeslagen. Spijt van! Ziet er echt prachtig uit!
Ja, ik denk ook dat je dan nog een keer naar Edinburgh moet. Heel vervelend! 🙂
Dat was met recht een uitdagende klim, haha, met obstakels. En dat je dan uitglijdt als je alweer beneden bent. Maar het uitzicht is echt mooi!
Het uitzicht was prachtig, dat had ik niet willen missen!
Dat uitzicht daar doe je het voor toch. Natuurlijk is het riskant als het zo glad is maar je word beloont en hoe. Tsja en dat uitglijden hoort er dan een beetje bij. Ik zou uiteindelijk ook lachen. Soms kan je niet anders…oeps.
Het was ook best grappig, al die uitglijdende mensen (inclusief ikzelf). 🙂
Avontuurlijk, zo’n glad pad. Maar voor dat uitzicht zou ik wel wat geklauter over hebben 🙂
Het was het waard!
Altijd leuk om naar Edinburgh te gaan!
Erg leuk om te lezen, ik vond het ook best riskant op sommige stukken. Een dame voor mij gleed uit en scheepte mij bijna mee, ik kon net op tijd opzij stappen. Maar het uitzicht was het meer dan waard.
Zo grappig dat jij Arthur’s Seat op dezelfde dag hebt beklommen als ik. 🙂 Ja, het was echt spekglad op bepaalde plekken en misschien niet helemaal verantwoord. Maar ja, dat uitzicht hè.
Mooi zeg! Maar wel link als het zo glad is. Ik heb het meegemaakt in Wales. Supergladde klim naar boven. Staat er bovenaan een bord “pas op, hier zijn doden gevallen” en dan ben je net naar boven geglibberd 😳
Hahaha, fijn zo’n bordje! Toen wij eenmaal boven waren maakte ik me ook wel zorgen over de afdaling, maar het viel gelukkig mee.
Wow, gaaf om te zien met die sneeuw. Ik was in januari 2017 met vriendinnen toen was het weer eigenlijk heel goed. Toen ik weer naar beneden ging, had ik toch heel even een hand van een vriendin nodig. Ik ben niet zo handig en zie geen diepte (is dat een goed excuus?). Het uitzicht vond ik echt zo tof.
Ja gaaf hè, dat uitzicht! Ik heb onderweg regelmatig een handje nodig gehad, omdat ik weggleed. En geen diepte zien vind ik een prima excuus. 🙂