In de zomervakantie van 2018 reisden we door Namibië met een 4×4 huurauto met daktenten. In drie weken tijd reden we ongeveer 3.000 kilometer. Wat een avontuur! En dat geldt niet alleen voor het land op zich, maar ook voor de wegen en de soms bizarre landschappen waar we doorheen reden. Met deze blog vol foto’s van de mooiste (en soms ook spannendste) wegen in Namibië neem ik je mee op onze roadtrip, volgens de route die wij gereden hebben.
Autorijden in Namibië
Autorijden in Namibië is wel even andere koek dan rijden in Nederland. Ten eerste moet je er links rijden. De hoofdwegen naar Windhoek, Swakopmund en een paar andere grotere plaatsen zijn geasfalteerd, maar we hebben meestal over onverharde wegen en zandwegen gereden. Bij het ophalen van onze huurauto bij Asco Car Hire moesten we verplicht naar een filmpje kijken over veilig rijden op de onverharde wegen in Namibië. Niet voor niets, want er gebeuren regelmatig ongelukken met toeristen. Meestal doordat ze te hard rijden op een onverharde weg.
Er is ook kans op een aanrijding met een wild dier, zeker na zonsondergang, want die steken soms ook zomaar de weg over. Zo zagen wij vlakbij Sesriem een gemsbok over een omheining springen en de weg over rennen. Op een afstandje, maar toch. En dan is er nog de kans op een lekke band. Bij je huurauto zit uiteraard altijd een reserveband, en die is vaak echt nodig in Namibië vanwege alle onverharde wegen. Ik had van tevoren al visioenen van een lekke band midden in Etosha National Park, met leeuwen op de loer enzo, maar gelukkig is dat ons bespaard gebleven.
Kans op overstekende olifanten
Van Windhoek naar het Namib-Naukluft National Park
In hoofdstad Windhoek haalden we onze 4×4 huurauto op. Nadat we boodschappen hadden ingeslagen, verlieten we de stad en reden we over een geasfalteerde weg naar onze eerste campsite aan Lake Oanob bij de plaats Rehoboth. Onderweg zagen we apen, struisvogels on op het laatste stukje een paar zebra’s.
De start van onze reis: van Windhoek naar Rehoboth
De volgende dag reden we via Mariental en Maltahöhe (wegens geasfalteerde wegen) naar Tsauchab River Camp. Onderweg tankten we bij een tankstation in Maltahöhe, want in Namibië is het aan te raden om altijd te tanken als je de kans krijgt. Je weet maar nooit wanneer je het volgende tankstation tegenkomt – en of dat in bedrijf is. De geasfalteerde weg werd een gravel road, en dat zou de komende dagen zo blijven. Over de prachtige Tsaris Pass, met uitzicht op de bergen en een kleine canyon, reden we naar onze campsite in the middle of nowhere.
Bij de Tsaris Pass
Op weg naar onze campsite in Tsauchab
Een dag later was het maar een klein stukje rijden naar Sesriem. Onderweg zagen we een paar gemsbokken. Vanaf onze campsite in Sesriem reden we de dag erna naar de Sossusvlei en de Deadvlei. Het eerste stuk is geasfalteerd, maar het laatste stuk naar de Deadvlei is alleen bereikbaar met een 4×4. Mocht je die niet hebben, dan kun je het laatste stuk mee met een 4×4 busje of Jeep. Wij konden met onze 4×4 wel doorrijden tot de Deadvlei. Met slipgevaar, vanwege het mulle zand!
Sossusvlei
Naar de Deadvlei
Ook van Sesriem naar het gehucht Solitaire, midden in de woestijn, was het maar een klein stukje. Hier staan de bekende benzinepomp met een winkeltje en een restaurant uit het boek van de Nederlander Ton van der Lee. Het is het enige benzinestation tussen de Sossusvlei en de kust bij Walvisbaai. Het is een soort van verplichte stop als je er langskomt (tanken en appeltaart eten!), maar ondertussen wel een tikje toeristisch geworden.
Van de woestijn naar de kust
Vanuit Solitaire hadden we een lange en pittige rit voor de boeg naar kustplaats Swakopmund. Deze weg is berucht vanwege de vele ongelukken die er gebeuren. Ook wij reden vlak buiten Solitaire langs een ongeluk: twee auto’s van toeristen (want 4×4’s met daktenten) waren op een gravel road op elkaar geknald. Er leken geen gewonden te zijn, maar de schade was flink… Een stuk verderop stopten we bij het bord van de Tropic of Capricorn (Kreeftskeerkring) voor wat foto’s.
We reden over de Kuiseb Pass en stopten bij het viewpoint. Het landschap bestaat daar uit zand en kale bergen, met hier en daar een plantje dat bestand is tegen het woestijnklimaat.
In de buurt van de Kuiseb Pass
Leegte op weg naar Swakopmund
Het laatste stuk naar Walvisbay ging weer over een verharde weg. Asfalt, dat was een tijd geleden!
Van Swakopmund naar Etosha National Park
Van Swakopmund reden we via Hentiesbaai richting Uis. Wat een leegte onderweg! Hele stukken onverharde weg door… niks. Ja, zand.
Zoveel zand…
Op weg naar Uis
Meer in de buurt van Uis begon het landschap wat te veranderen, met het Brandberggebergte in zicht. Het laatste stuk naar onze campsite bij de Brandberg White Lady Lodge was erg mooi, met veel bergen en rotspartijen langs de weg.
Paard… oh nee, ezels en wagen
Het Brandberg-gebergte
Twee dagen later reden we van Brandberg via het plaatsje Khorixas richting het stadje Outjo. Vlak voor Outjo verlieten we de doorgaande weg voor onze campsite bij Bambatsi Guest Farm. Na een nachtje helemaal alleen op een afgelegen campsite reden we eerst naar Outjo, om boodschappen te doen, te tanken en iets lekkers te eten bij de Outjo Bakkery. Daarna was het nog maar een klein stukje rijden naar Etosha Safari Lodge, 9 kilometer voor Anderson Gate, een van de toegangspoorten van Etosha National Park.
Van Etosha via het Waterberg Plateau terug naar Windhoek
Na een paar dagen wild spotten in Etosha National Park – alleen maar onverharde wegen en heel veel wild op de weg – was het tijd voor de laatste dagen van onze rondreis. Van Halali Camp in het park reden we via Namutoni Camp naar de oostelijke uitgang van het park. We hadden geen haast onderweg, want dit was meteen onze laatste game drive in Etosha. Daar namen we de tijd voor!
Rijden door Etosha National Park
De volgende stop was in het voormalige mijnwerkersstadje Tsumeb. Via Otavia en Otijwarango reden we een dag later naar de Waterberg Wilderness campsite bij het Waterberg Plateau. We zagen op het laatste stuk veel wrattenzwijntjes langs de weg, die er steeds vandoor gingen als we afremden om een foto te maken.
Vlakbij de campsite bij het Waterberg Plateau
Het allerlaatste stuk van onze reis, van het Waterberg Plateau terug naar Windhoek, ging vrijwel helemaal over een geasfalteerde weg. Het rijdt natuurlijk heerlijk, maar we hadden ook gemengde gevoelens: het eind van onze reis was in zicht. In Windhoek leverden we onze 4×4 in, onze supermooie roadtrip zat erop!
Onze roadtrip – de samenvatting
Aantal keren pech: 0
Aantal lekke banden: 0 (dat kan dus ook hè)
Schades en andere ‘dingetjes’ aan de auto: 1 kapotte richtingaanwijzer (zekering vervangen met reserve-zekering), 1 los getrilde zijspiegel door iets te veel hobbels onderweg (lang leve ducttape, zie foto helemaal bovenaan) en 1 kapotte rits van een daktent (wederom: lang leve ducttape).
Aantal gave landschappen langs de wegen in Namibië: ONTELBAAR!!
Wanneer je iets gerepareerd hebt met ducttape en het vergeet op te ruimen. 😀
PS: Bijna alle foto’s van deze wegen in Namibië zijn onderweg genomen, met mijn iPhone door de voorruit. Vandaar dat je steeds de motorkap ziet, en soms ook weerspiegeling in en viezigheid op de ramen. Sorry!
Meer weten over de campings die we bezochten? Lees dan mijn blog over kamperen in Namibië, met een korte review over elke campsite!
Lees ook mijn andere blogs over onze reis door Namibië!