Bezoek aan township Katutura in Windhoek

Als je aan Namibië denkt, denk je waarschijnlijk in eerste instantie aan Etosha National Park en de bekende rode zandduinen van de Sossusvlei. Daar wilden we dan ook absoluut naar toe met onze kinderen. Maar we wilden ze ook een andere kant van het land laten zien. De taxichauffeur die ons de allereerste avond in Windhoek ophaalde van het restaurant, vertelde dat hij ook tours deed naar township Katutura. Zo’n tour leek ons een goed idee voor aan het eind van onze rondreis, als we weer terug zouden zijn in Windhoek.

Chauffeur Erick, echte naam Kafamuyeke, bleek een eigen tourbedrijfje te hebben, genaamd Mwiya Tours. Hij kwam op zijn veertiende van een dorpje in het oosten van Namibië naar Windhoek. Hij werd toen hij wat ouder was taxichauffeur en spaarde om zijn eigen auto te kunnen kopen. Daarmee kon hij uiteindelijk zijn eigen bedrijfje opzetten, met inmiddels twee auto’s. Naast taxiritten en transfers organiseert hij tours van een paar uur of een halve dag naar Katutura, het township waar hij zelf woont met zijn familie. Een echte local dus. Erick is een vriendelijke, goedlachse man die veel te vertellen heeft over Katutura, maar ook over het leven in Namibië in het algemeen.

Eerst wat geschiedenis

We begonnen de tour in het centrum van Windhoek, waar Erick ons meenam naar het oude Duitse ford Alte Feste en het Independence Museum, voor wat meer kennis over de geschiedenis van Namibië. Voor de ingang van het museum staat een groot beeld van de eerste president van Namibië, Sam Nujoma. In het museum leer je van alles over de geschiedenis van het land, van de Duitse overheersing tot en met de onafhankelijkheid in 1990. Want zo kort is het nog maar geleden dat Namibië onafhankelijk werd, en dat is niet zonder strijd gegaan. Tegenover het Independence Museum staat de Christuskirche uit 1907, nog een overblijfsel uit de tijd van de Duitse overheersing.

In het Independence Museum

Over Katutura in Windhoek

Katutura is het township ten noorden van Windhoek. Hier woont ongeveer 60% van de totale bevolking van Windhoek. De zwarte bevolking van Windhoek kreeg deze plek in 1961 ten tijde van de Apartheid toegewezen om te wonen, omdat ze in de stad zelf niet meer gewenst waren. De naam Katutura betekent zoiets als ‘de plek waar we niet willen wonen’. Alles in Katutura was eigendom van de gemeente, dus de inwoners moesten opeens huur gaan betalen. Het township werd destijds opgedeeld in verschillende wijken per stam – o.a. voor de Herero’s, de Wambo’s, de Nama’s en de Damara’s. Die verdeling is er eigenlijk nog steeds, en staat een eenheid onder de zwarte bevolkingsgroepen in de weg. Het gebied van de Wambo’s heeft de beste voorzieningen, met water en toiletten. Dit is omdat de president van Namibië van deze stam afkomstig is, en goed voor zijn eigen mensen zorgt. Mensen uit andere delen van Katutura kunnen in deze wijk water halen, maar wel tegen betaling…

Bars en restaurants

Onderweg naar Katutura vertelde Erick ons van alles over het dagelijks leven in het township. Onze eerste stop was bij een lokale bar, daar stikt het van in Katutura. Of zoals Erick het zei: “Er zijn wel 2000 bars en maar één school”. In de bar mochten we proeven van het lokaal gebrouwen bier. Het was niet eens heel vies, maar het lijkt me toch geen aanrader om er een heel glas van op te drinken.

We liepen naar een restaurantje waar ze kip en aardappels aan het klaarmaken waren. Dit was alvast ter voorbereiding op later die dag, want ’s avonds komen veel inwoners daar eten als ze terugkomen van hun werk in Windhoek. Bij een ander lokaal restaurantje een stukje verderop lieten ze ons een complete geitenkop zien. Waarvan geen foto… Wij vonden het er maar smerig en luguber uitzien, maar de lokale bevolking eet alles van een dier. Dus ook de ingewanden en alles wat je maar kan eten van bijvoorbeeld de kop van een dier. Het is het goedkoopste vlees dat je kunt kopen, vandaar.

Vanavond op het menu: kip.

We wandelden een stukje door de wijk, langs spelende kinderen, snuffelende zwerfhonden en barretjes waar muziek klonk. Werkloosheid is een groot probleem. Uit verveling hangen veel volwassenen, voornamelijk mannen, de hele dag rond in de barretjes. Het beetje geld dat ze hebben, geven ze dus vaak uit aan alcohol.

Even voetballen

Contact tussen de spelende kinderen en onze eigen kinderen was snel gelegd toen onze zoon een uit de richting geraakte voetbal terugschoot. Er volgde spontaan een potje voetbal. Mooi hoe dat vanzelf gaat.

Wonen in Katutura

We liepen terug naar de auto, waarna Erick naar een ander deel van Katutura reed, naar de wijk waar hij zelf woont. Hij liet ons zijn eigen huis zien (of dat zei hij in elk geval), waar hij woont met zijn gezin en het gezin van zijn neef. Het was klein, maar wel met aparte slaapvertrekken. Geen deuren, maar gordijnen. In een schuurtje naast z’n huis hingen repen koeienvlees te drogen aan lijnen. En achter een ander schuurtje lag een hele berg koeienschedels.

Buiten was ook de douche, die tevens dienst doet als toilet voor de kleine boodschap. Er is geen stromend water, dus voor de grote boodschap moet je ergens anders naar toe. Die plek liet Erick ons daarna zien: een stuk braakliggend terrein achter een heuvel, in een stukje niemandsland tussen twee wijken in. Out in the open dus.

Weeshuis Hope Village

We bezochten ook weeshuis Hope Village, in 2004 opgericht door pastor Mariejtie de Klerk. Een van de ‘mothers’ van het weeshuis gaf ons een rondleiding en vertelde over de dagelijkse gang van zaken. Er is een huis voor baby’s en een huis voor de jongste kinderen. Voor de oudere kinderen is er een apart meisjeshuis en een jongenshuis. In elk huis is plek voor 24 kinderen. Er zijn ‘mothers’ en ‘fathers’ die voor de kinderen zorgen, voor ze koken en ze liefde en aandacht geven. Alle kinderen gaan als ze oud genoeg zijn naar school. Als ze daarna gaan studeren mogen ze in Hope Village blijven tot de studie klaar is, of tot ze een baan gevonden hebben. Op die manier is de kans groter dat een studie daadwerkelijk afgemaakt wordt.

Terwijl we daar rondliepen werden we aangeklampt door verschillende kinderen. Ze wilden opgetild worden of gewoon onze hand vasthouden. Er waren een paar andere toeristen aan het spelen en knuffelen met wat kinderen. Maar ik vond het moeilijk… je bent er maar even en dan ga je weer weg. Je hart breekt. Het eten (rijst, blikken etc.) dat we over hadden van onze reis door Namibië hebben we daar achter gelaten, met wat andere spulletjes en een voetbal die meteen in gebruik werd genomen. Maar eigenlijk zou je meer willen doen.

De Community Market

Onze laatste stop in Katutura was de Community Market, waar Erick ons liet kennismaken met lokale specialiteiten. Ik ben niet echt een held als het om eten gaat (ik ben van het type ‘wat de boer niet kent…’), dus ik bedankte voor het proeven van een gedroogde worm. Mijn man liet zich niet kennen en at er wel een op. En hij vond het niet eens vies.

Gedroogde worm, anyone?

We zagen hoe grote stukken vlees in stukken werden gesneden en gehakt, en ook ter plekke werden gebakken. Erick bestelde een portie van dit rundvlees (met veel vet ertussen, brrrr) voor ons, met mieliepap, verschillende soorten brood en een Afrikaanse ‘sinaasappel’. We schoven aan aan een van de lange tafels, bestelden een fruitsapje en probeerden alles uit. Nou ja… bijna alles dan. Erg leuk om er rond te kijken, maar we vroegen ons af wie nou de grootste bezienswaardigheid was. Of eigenlijk was dat wel duidelijk, dat was onze achtjarige zoon. 🙂

Wat we ervan vonden

Het was heel interessant, maar vooral ook indrukwekkend om een inkijkje te krijgen in het leven in Katutura in Windhoek. Je beseft weer even hoe rijk wij zijn, en hoe groot de ongelijkheid is op de wereld. Maar moet je het township nou wel gaan bezoeken met kinderen? Ja, wij vonden van wel. Het leek ons een goede manier om onze kinderen te laten zien dat niet iedereen het zo goed heeft als wij. Dat veel mensen op de wereld heel anders leven, arm zijn, maar ook met veel minder tevreden zijn. En vrolijk; de mensen die we tegenkwamen maakten grapjes en waren nieuwsgierig naar ons. Kinderen wilden bijvoorbeeld het haar van onze kinderen aanraken, omdat het zo anders voor ze is. De sfeer was relaxed. Het township heeft grote indruk gemaakt, dagen later stelde onze zoon er nog vragen over. Ik vind dat ons bezoek aan Katutura onze reis door Namibië compleet maakte. Namibië is voor veel toeristen vooral wilde dieren spotten en genieten van de spectaculaire landschappen. Maar dit is ook Namibië.

Ga je naar Namibië en zou je ook wel naar Katutura in Windhoek willen? Dan kan ik je de tour van Erick van Mwiya Tours van harte aanbevelen!

Lees ook mijn andere blogs over onze reis door Namibië!