Aan het eind van onze roadtrip door Georgië was er een regio die we nog niet bezocht hadden: de wijnstreek Kakheti, in het oosten van het land. Dat kon natuurlijk niet! En dus gingen we op de valreep vanuit Tbilisi een dagje naar Sighnaghi en het Bodbe Klooster. Dit stadje – de ‘City of Love’- wordt gezien als een van de mooiste van Georgië, met rode daken, bewerkte houten balkonnetjes en een prachtig uitzicht over de omliggende groene Alazani-vallei. Bij helder weer kun je zelfs de bergen van de Kaukasus zien liggen. De laatste jaren is er veel gerenoveerd in Sighnaghi om meer toeristen te trekken.
Vanuit Tbilisi is het 109 kilometer rijden naar Sighnaghi, en de weg is mooi groen. We konden lekker doorrijden… totdat we werden aangehouden door de politie. OMG! We moesten naar de vluchtstrook, de politieauto stopte achter ons en er kwam een agent naar ons toe die onze papieren wilde zien. Wat hadden we gedaan?! De man sprak geen woord Engels, en wij geen Georgisch. Gelukkig was hij heel aardig en met handen en voeten (het leek wel hints) kwamen we erachter wat het probleem was. Wat bleek? Mijn man was tijdens het inhalen over een doortrokken streep gereden, en dat mag niet. Oeps, niet goed opgelet! (Of misschien juist te veel gelet op de rijstijl van de Georgiërs…) We kregen een boete van 50 Georgische lari, wat omgerekend zo ongeveer neerkomt op € 14,50. Dat was te overzien. Te betalen bij een bank, dus we hadden meteen wat te doen in Sighnaghi.
Toeristentreintje
Nadat we onze auto hadden geparkeerd in het centrum, gingen we meteen maar naar de bank om de boete te voldoen. Het kan maar geregeld zijn, nietwaar? We betaalden 50 lari, er kwamen wat formulieren aan te pas, er werden wat stempels gezet en klaar! Toen we de bank weer uitstapten zagen we een felgroen toeristentreintje staan, of eigenlijk een busje. Je kent ze wel, zo’n opzichtig ding waarin je eigenlijk niet gezien wilt worden. Maar aan de andere kant: je krijgt wel een leuke eerste indruk van een stad. Deze stond klaar voor vertrek en we waren de enigen, dus we twijfelden niet langer en kochten een kaartje.
Vanuit ons toeristenbusje. Naast wijn staat Sighnaghi ook bekend om de tapijten.
Souvenirwinkeltje
De stadsmuur van Sighnaghi
De niet te missen bezienswaardigheid van Sighnaghi is de vier kilometer lange stadsmuur uit de 18e eeuw. Deze verdedigingsmuur heeft maar liefst 23 torens en zes stadspoorten, en het grootste deel van de muur staat nog overeind. Over een deel van de muur kun je een stukje wandelen. We stopten bij een van de poorten, en gingen via een trap naar boven voor het uitzicht over de omgeving. We stapten weer in ons groene treintje, dat ons naar een volgend uitzichtpunt bracht. Bij een klein fruitstalletje kochten we een verkoelend vers fruitsapje, want het was nogal warm die dag.
Een deel van de stadsmuur
De kerken van Sighnaghi
In Sighnaghi staan twee Georgisch-orthodoxe kerken. Bij de eerste, St. George’s kerk, maakten we alleen een korte fotostop.
St. George’s Church
We vervolgden de tour door een smal straatje en stopten bij een toren van de stadsmuur. Er leek verder op het eerste gezicht niet veel te zien, maar binnen de muren van deze toren staat de kleine St. Stephanskerk.
St. Stephanskerk
Je kunt de stadsmuur beklimmen en naar een torentje lopen. Ook vanaf hier is het uitzicht prachtig. Ik had graag een mooiere foto willen maken van het fotogenieke torentje, maar er zat een toeriste in het torentje met haar telefoon te spelen, en ze ging maar niet weg. Dus dan maar een foto van torentje + meisje…
Dat meisje moet je even wegdenken. Dat deed ik ook toen ik de foto maakte.
>> Hotels en guesthouses in Sighnaghi vind je hier! <<
Het Bodbe Klooster
Na een goede lunch op een dakterras van een restaurant in Sighnaghi reden we naar het twee kilometer verderop gelegen Bodbe Klooster. Dit Georgisch-orthodoxe klooster stamt oorspronkelijk uit de 9e eeuw, maar is door de eeuwen heen flink verbouwd. Het klooster is een bedevaartsoort en een nog actief nonnenklooster gewijd aan de heilige St. Nino, die in de kerk begraven ligt. Het kerkje met oude fresco’s hebben we ook van binnen bekeken, maar daar mag je niet fotograferen. Je mag alleen naar binnen als je erop gekleed bent (geen korte broeken of rokken) en vrouwen moeten hun hoofd bedekken. Er liggen hoofddoeken bij de ingang.
Het kerkje
Naast de kerk staat een hoge klokkentoren, en een stukje verderop staat een grote, nieuwere kathedraal. Het hele complex is omgeven door een mooi aangelegde tuin.
Vanaf het klooster kun je naar de heilige bron lopen, een paar kilometer verder. Wij hebben dat niet meer gedaan, want het was die dag heel warm (tegen de 35 graden zo ongeveer) en het werd ook tijd om terug te rijden naar Tbilisi.
Wachten in de schaduw tot hun moeder (moi) klaar is met foto’s maken.
Wat is er nog meer te doen?
Mocht je wat langer in Sighnaghi blijven, dan is het stadje een goede uitvalsbasis om de rest van Kakheti te verkennen, en voor een uitstapje naar grotstad David Gareja in het zuiden. Daar moet je dan wel een hele dag voor uittrekken, want het is een paar uur rijden over slechte wegen. En Sighnaghi ligt natuurlijk midden in dé wijnregio van Georgië, dus je ontkomt er niet aan om wijn te proeven. De bekendste plek om dat te doen is restaurant en wijnbar Pheasant’s Tears.
Nawoord
We reisden niet met zijn viertjes door Georgië, zoals we meestal doen, maar met mijn oom en zijn gezin. Voor hen was het een beetje thuiskomen, omdat ze voor zijn werk een paar jaar in Tbilisi hebben gewoond, zo’n 12 jaar geleden. Ik mocht – zoals ik altijd doe voor onze reizen – de route helemaal bepalen. Zij vonden het vooral erg leuk om bekende plekken jaren later weer terug te zien. Ik heb mijn reislust en interesse in andere culturen niet alleen aan mijn ouders te danken, maar ook aan mijn oom. Hij woonde en werkte over de hele wereld, en vooral in Afrika. Toen ik 17 was zochten mijn moeder en mijn zusje hem op in Kenia, waar hij ons veel van het land liet zien. Jaren later waren we vier weken in Egypte, waar hij toen in Cairo woonde. Ik ben blij dat we de reis door Georgië nog hebben gemaakt met z’n allen. Mooie herinneringen. Mijn oom overleed begin april onverwacht aan de gevolgen van het coronavirus.
Lees ook mijn andere blogs over Georgië!