Punakaiki: storm en regen bij de Pancake Rocks

Na een supermooie dag in het zonnige Abel Tasman Park reden we een dag later over State Highway 6 naar Punakaiki aan de westkust van het Zuidereiland. We hadden al gehoord dat het aan de westkust vaak regent, en dat was nu helaas ook het geval. Het begon met een beetje motregen, maar het ging steeds harder regenen. We hoopten dat het later die middag droog zou zijn, want dan stonden de beroemde Pancake Rocks bij Punakaiki op het programma.

Tussen de middag stopten we in Westport, om te tanken en te eten. Het lampje van de benzinetank brandde al een tijdje en we kwamen maar geen tankstation tegen, dus we begonnen ‘m een beetje te knijpen. Gelukkig haalden we het benzinestation in Westport nog net. We aten daarna een prima lunch bij Denniston Dog.

Het was ondertussen gestopt met zachtjes regenen (oftewel: het kwam met bakken uit de hemel). We hadden een overnachting geboekt in een soort boomhuis niet ver van de Pancake Rocks. We haalden de sleutel op bij de beheerder en besloten om eerst de Pancake Rocks te gaan bekijken. Regen of niet, we zijn toch zeker niet van suiker! (Maar het was op zich fijn geweest als we onze regenjassen niet hadden opgeborgen in de onderste koffer in de kofferbak).

De Pancake Rocks bij Dolomite Point aan de Tasmanzee zijn rotsformaties van kalksteen, die lijken te zijn opgebouwd uit laagjes. Als een stapel pannenkoeken dus, zeg maar. Via een geasfalteerde wandelroute loop je langs verschillende uitkijkpunten en ‘blowholes’. Als het regent kun je de route ook rennend doen en snel wat foto’s maken, zoals wij deden. Voor de wandelroute staat ongeveer een halfuurtje, maar wij zaten na krap 20 minuten weer in de auto, doorweekt en wel.

Tijd om ons boomhuis op te zoeken. Dat bleek aan een donker, dichtbegroeid pad te liggen. Wat een gaaf huis, zo tussen de bomen! Sommige meubels waren wat gedateerd, maar de badkamer en de keuken waren net nieuw. En dan dat gave terras! Niet dat we daar veel aan hadden (want had ik al gezegd dat het regende?). In het grote boomhuis zitten een appartement en drie kleinere studio’s, maar wij waren de enige gasten. ’s Avonds aten we wat in de Punakaiki Tavern, waar al het eten vers (not) uit de magnetron kwam. Ping! Weer terug in het boomhuis speelden we nog een paar spelletjes, terwijl het buiten steeds harder ging waaien.

Het regende en stormde de hele nacht. En dat vond ik stiekem best een beetje spannend, aangezien het buiten pikkedonker was, de bomen rondom het huis behoorlijk kraakten en onze telefoons geen bereik hadden. Ik weet niet waarom ik op dat soort momenten altijd aan horrorfilms moet denken, maar goed voor mijn nachtrust is het niet.

De volgende ochtend pakten we na het ontbijt onze spullen en trokken we de deur van het boomhuis achter ons dicht. Jammer dat we er maar een nachtje waren. Toen we in de auto zaten realiseerden we ons dat het droog was. We besloten nog een keer naar de Pancake Rocks te gaan, aangezien we er toch langs reden en je geen entree hoeft te betalen. In de herkansing konden we de wandelroute in een wat rustiger tempo doen dan de dag ervoor. En door de storm beukten er nu hoge golven met witte schuimkoppen tegen de rotsen, wat fraaie plaatjes opleverde.

De blowhole doet het!

En ik maakte ook nog een kort amateuristisch filmpje, compleet met druppels op de lens:

Bij de laatste lookout begon het opeens te hagelen en moesten we toch weer een sprintje trekken naar de auto. Maar de herkansing was de moeite waard!

Hier vind je al mijn blogs over onze reis door Nieuw-Zeeland.