Het Namib-Naukluft National Park: de Sossusvlei, de Deadvlei en Sesriem Canyon

Al in de eerste week van onze reis bezochten wij een van de meest bijzondere plekken van Namibië: het Namib-Naukluft National Park. Een groot deel van dit gebied bestaat uit de Namib-woestijn, met onder meer de bekende Sossusvlei en de Deadvlei. De toegangspoort tot dit alles is Sesriem. Deze plaats is eigenlijk niet veel meer dan een verzameling winkeltjes, een benzinestation en een handjevol lodges en campsites.

Sesriem is letterlijk een toegangspoort, want op de weg richting de Sossusvlei staat een hek. Er is maar één lodge achter dit hek, de luxueuze Sossus Dune Lodge, en één camping: Sesriem Camping. Het voordeel van een verblijf binnen het hek, is dat je de Sossusvlei en Dune 45 nog voor de zonsopkomst kunt bereiken. Bezoekers die buiten het hek overnachten, moeten namelijk wachten tot het hek ’s ochtends open gaat, zo ongeveer wanneer de zon opkomt. Aangezien het vanaf de poort nog 45 kilometer rijden is naar Dune 45 (de naam van het duin is de afstand), ben je dus te laat om foto’s te nemen van de zonsopkomst.

Op de Sesriem Camping

Sesriem Camping

Wij hadden een plekje gereserveerd op de Sesriem Camping. Ruim van tevoren een plek reserveren is aan te raden, want vanwege de gunstige locatie binnen het hek van het Namib-Naukluft National Park is deze camping nogal populair. Bij de camping is een winkeltje, een bar en een restaurant. We kregen een mooie plek toegewezen onder de schaduw van een boom en pal tegenover het zwembad(je). Terwijl wij de tenten opzetten en ons kampje inrichtten, vermaakten onze kinderen zich in het water. Naarmate het later werd in de middag raakte de camping steeds voller. Niet alleen met individuele kampeerders zoals wij, maar ook met trucks van georganiseerde groepsreizen.

Zonsopkomst vanaf Dune 45

We hadden de wekker vroeg gezet, want voor de volgende ochtend stond de zonsopkomst vanaf Dune 45 op het programma. Op zich was een wekker zetten niet eens nodig geweest, want iedereen staat op de camping met hetzelfde doel. En dus was het al vroeg rumoerig op de camping en druk bij het toiletgebouw. Toen de eerste auto’s de camping afreden, nog in het donker, deden wij dat ook. In de auto aten we snel een broodje. Op de weg richting het duin moesten we nog een minuut of 10 wachten, want er is nog een hek (binnen het hek dus). Na 45 kilometer rijden over een geasfalteerde weg bereikten we de parkeerplaats bij Dune 45.

Samen met andere toeristen begonnen we aan de beklimming van het duin door het mulle zand. Als je aan komt rijden lijkt het duin niet eens zo hoog, maar tijdens het beklimmen kom je er al snel achter dat het hoger is dan je denkt. En dat de klim langzamer gaat dan verwacht… Je passeert regelmatig mensen die even staan uit te puffen en/of moed te verzamelen. Die jou dan vervolgens even later weer inhalen als jij staat uit te puffen. 😉 Vlak voor het hoogste punt zagen we de zon opkomen. We gingen zitten op de rand van het duin en genoten van het licht en de prachtige kleuren. Zo mooi!

De eerste zonnestralen

Het duin af lopen ging gelukkig een stuk sneller, maar je schoenen zandvrij houden is onmogelijk tijdens het afdalen.

Dit mini-duintje van zand kwam uit onze schoenen

De Big Daddy

We reden 20 kilometer verder richting de Deadvlei. De laatste kilometers gaan niet over een weg, maar door sporen in zacht zand. Dit stuk kun je dus alleen doen met een 4×4. Andere auto’s parkeren al eerder en kunnen met pendeljeeps naar de Deadvlei. Nadat we de auto geparkeerd hadden volgden we wat andere mensen richting een duin. Bij de parkeerplaats stond nog aangegeven dat we de bordjes moesten volgen, maar vervolgens hebben we geen bordje meer gezien. We begonnen aan de beklimming van een duin (zucht) en zeiden nog tegen elkaar dat we ons dat niet konden herinneren van 14 jaar terug toen we er ook waren.

Wanneer je kinderen een betere conditie hebben dan jij (en boven al zitten te wachten)

Onderweg vroegen we een Duitse meneer of we wel goed liepen. Hij vertelde ons vol overtuiging dat de duinen de afgelopen jaren verplaatst waren door de wind, en dat de beroemde bomen van de Deadvlei nu allemaal bedolven waren onder de zandduinen van de woestijn. Serieus?! Wat een tegenvaller! Maar ook: waarom hebben we dit niet eerder gehoord of gelezen? We vonden het twijfelachtig en klommen (al zuchtend) verder omhoog. En wat zagen we opeens in de verte, toen we een stukje hoger waren geklommen? De beroemde witte vlakte met de dode bomen! Ha, never trust a German! (Grapje natuurlijk hè). We bleken per ongeluk te zijn begonnen aan de beklimming van de Big Daddy, het hoogste duin in de Sossusvlei. Ook mooi, maar de top bereiken was voor ons geen must. We waren namelijk wel een beetje klaar met het beklimmen van duinen…

Jaaa, de Deadvlei, met in de verte helemaal rechts de bomen!

De Deadvlei

Vanaf de Big Daddy zagen we een paar andere mensen over een soort van paadje van de helling aflopen, naar de lager gelegen witte kleivlakte van de Deadvlei. Dat leek ons een prima idee. Het was een pittige, steile afdaling door het zand. Onderaan de helling kieperden we onze schoenen leeg en wandelden we naar de andere kant van de kleivlakte, waar de zwartgekleurde dode bomen staan. Veertien jaar geleden hadden we de Deadvlei al gezien, maar het blijft zo’n bijzondere plek! Overigens is de Deadvlei niet altijd bereikbaar. We spraken later tijdens onze reis andere toeristen die niet bij de Deadvlei konden komen, omdat er een zandstorm opstak en het zicht minder dan 5 meter was. Zij moesten omkeren.

Sesriem Canyon

De Sossusvlei, Dune 45 en de Deadvlei zijn de bekendste plekken in het Namib-Naukluft National Park. Maar vlakbij de toegangspoort en niet ver van Sesriem Camping ligt de Sesriem Canyon. De weg ernaar toe is een niet zo fijne onverharde gravel road, maar de canyon is echt de moeite waard. Mijn man en ik waren er ooit al geweest, en omdat onze zoon best moe was na het beklimmen van twee duinen, hebben we maar een klein stukje door de kloof gewandeld.

De kloof is ongeveer een kilometer lang en op sommige plekken ca. 30 meter diep en maar twee meter breed. De canyon is miljoenen jaren geleden uitgesleten door het water van de Tsauchab-rivier. Het is een van de weinige plekken in Namibië waar het hele jaar door water te vinden is. Leuk weetje: de Afrikaanse naam ‘Sesriem’ komt van de zes riemen die men vroeger nodig had om een emmer de kloof in te laten zakken voor water.

Een bezoek aan het Namib-Naukluft National Park praktisch

– Bij de toegangspoort naar het park betaal je voor een permit zo’n 80 Namibische dollar per persoon. Dat is net iets minder dan € 5,-.
– De toegangspoort tot het national park gaat rond zonsopkomst open. De exacte tijd verschilt per maand. Als je de zonsopkomst of zonsondergang wilt zien in het park – bijvoorbeeld vanaf Dune 45 – is het aan te raden om te kiezen voor een verblijf binnen het hek.
– Sesriem Camping moet je ruim van tevoren boeken, om zeker te zijn van een plekje. Boeken kan via de website van Namibia Wildlife Resorts.
– Een tip om makkelijker door mul zand een duin op te lopen: stap in de voetstappen van je voorganger, dan zak je minder diep weg.
– De weg naar Dune 45 en de Sossusvlei is verhard, op de laatste kilometers naar de Deadvlei na. Dit laatste stuk gaat door mul zand en is alleen begaanbaar met een 4×4 auto.
– De juiste wandelroute naar de Deadvlei: houd vanaf de parkeerplaats rechts aan als je naar de duinen loopt. Wil je juist de Big Daddy beklimmen? Dan moet je links aanhouden.
– In het regenseizoen is Sesriem Canyon niet altijd begaanbaar. Even checken van tevoren dus.

Bekijk ook mijn andere blogs over Namibië!

Wil je nog meer lezen over onder meer de Sossusvlei? Blogger Kim schreef een blog over haar rondreis door Namibië.

Staat een bezoek aan de woestijn van het Namib-Naukluft National Park al op jouw bucketlist?