Na vier dagen in Swakopmund aan de kust, reden we via Hentiesbaai en Uis weer een stukje het binnenland in, naar Brandberg. Dit is een gebergte in de regio Damaraland, met als hoogste top de Königstein (2573 meter hoog). De naam Brandberg (‘brandende berg’) komt van de kleur die de berg soms heeft als de zon ondergaat. In de omgeving van Brandberg in Namibië kun je woestijnolifanten spotten, maar het gebied is vooral bekend vanwege de eeuwenoude rotstekeningen die je er kunt zien.
De weg van Swakopmund naar Brandberg ging voor het grootste deel door lege landschappen. Rechte zandwegen, met langs de weg… nog meer zand en hier en daar een struikje. Heel af en toe zagen we een andere auto, maar dat was het wel. Tot we in de verte het gebergte zagen opdoemen. Daar moesten we dus heen.
Brandberg White Lady Lodge
Bij de plaats Uis zagen we een bord voor de Brandberg White Lady Lodge, waar we voor twee nachten een plek op de camping hadden gereserveerd. Het volgende bord van de lodge hebben we op een of andere manier gemist, waardoor we te ver doorreden. Keren dus maar. Weer terug in Uis vroegen we de weg en werden we de juiste kant op gestuurd. De lodge ligt in de middle of nowhere, aan de voet van de Brandberg in een prachtige omgeving. Er is een restaurant en twee kleine zwembaden in een mooie groene tuin, en de campingplekken – een stuk verderop – waren heerlijk ruim. Een fijne plek om een tijdje te blijven, jammer eigenlijk dat we er maar twee nachten waren. Ik schreef al eerder over deze campsite in mijn blog over kamperen in Namibië.
Brandberg White Lady Drive
De volgende ochtend moesten we vroeg opstaan voor de Brandberg White Lady Drive die we hadden geboekt. Onder begeleiding van gids Calvin gingen we een tochtje maken in een kleine jeep, of buggy (of hoe noem je zoiets?). Voordat we vertrokken moesten we allemaal een helm op, een soort skibril en een doek voor onze neus en mond tegen het stof. Als een soort onherkenbare marsmannetjes stapten we daarna in de jeeps.
Even lachen voor de foto
Eerst crosten we een stukje door de droge rivierbedding van de Ugab-rivier, en daarna reden we over kleine zandweggetjes richting de Brandberg. Onderweg zagen we struisvogels en wat springbokjes. Helaas waren de woestijnolifanten al een tijd niet gesignaleerd in de omgeving.
Wandelen naar de rotstekeningen
We parkeerden de jeeps bij het Brandberg Park, voor een wandeling naar de rotstekeningen van de White Lady, met lokale gids Seth. Deze wandeling mag je alleen onder begeleiding van een gids doen. De gids wijst de weg en zorgt ervoor dat toeristen de rotstekeningen niet beschadigen.
Seth vertelde ons onderweg veel over de bomen en struiken die we zagen, en waarvoor ze gebruikt worden door de lokale bevolking. Het landschap is bizar: heel droog, met alleen planten en struiken die daar kunnen groeien, en overal stapels en bergen rotsblokken. We zagen olifantenpoep liggen, maar volgens Seth was die al een paar maanden oud. Halverwege de wandeling wees hij op verse sporen in het zand, van een luipaard. Ehm… hoe vers? Zo vers dat het luipaard waarschijnlijk nog ergens in de buurt was, zei Seth. En dat is precies wat je wil horen als je in de wildernis loopt met je twee kinderen… Not.
Luipaard-printje (boven het takje)
Het grote rotsblok lijkt op de kop van een hond, en leunt op een klein steentje.
De White Lady… is helemaal geen lady
Na een klein uur lopen, en het laatste stuk ook een beetje klauteren, kwamen we bij de Tsisab-kloof, waar je de rotstekeningen van achter een ijzeren railing kunt bekijken. De oudste tekeningen die er te zien zijn, zijn ca. 5000 jaar oud, de andere 2000 jaar. De bekendste rotstekening is die van de White Lady, die in 1917 werd ontdekt door de Duitser Reinhard Maack. Volgens hem was de getekende persoon een strijder, maar enkele decennia later werd de tekening door Fransman Henri Breuil geïnterpreteerd als een witte vrouw. Vandaar de naam ‘White Lady’. Inmiddels zijn wetenschappers ervan overtuigd dat het inderdaad een zwarte medicijnman was, maar nu is het te laat om de naam nog te veranderen.
De White Lady is de vervaagde figuur in het midden.
Nadat we de tekeningen hadden bekeken liepen we dezelfde route weer terug. Onderweg kwamen we een paar andere groepjes toeristen met hun gids tegen. Een van de gidsen meldde dat ze een luipaard hadden gehoord en daarna ook gezien. Hij was weggerend, de berg op… maar nog steeds in de buurt dus.
Bij het beginpunt stond gids Calvin ons al op te wachten, voor de terugrit in de jeeps. We namen een iets andere route terug naar de lodge, langs een paar dorpjes. De rest van de dag hebben we heerlijk gerelaxt bij het zwembad in de tuin van de lodge. Geen straf, kijk maar:
Vanuit de lodge kun je ook nog andere excursies doen, zoals een Elephant Drive (als ze tenminste in de buurt zijn) en een Sunset Drive. We hadden ons gemakkelijk nog een paar dagen kunnen vermaken bij Brandberg in Namibië, maar daarvoor hadden we helaas geen tijd.
Lees ook mijn andere blogs over Namibië!