“Is dit het nou?”- Tegenvallers op reis

1,2K

Een van de gevolgen van het virus dat nu de wereld over gaat, is dat we niet op reis kunnen. (Het virus gaat dus wel de wereld over, maar wij niet…) Geplande vakanties worden geannuleerd en het wordt afgeraden om nu iets nieuws te boeken. Ons geplande tripje naar Dubai werd gecanceld, en in de meivakantie gaan we niet naar Noord-Italië, zoals gepland. Of we in juli naar Canada kunnen gaan, is ook nog maar afwachten. Je zult begrijpen dat ik hiervan baal als een stekker, maar laten we wel wezen: er zijn op dit moment erger dingen aan de hand. En daarbij is het op reis ook niet altijd allemaal top. Of wel? Een goed moment voor een blog over mijn grootste tegenvallers op reis.

Natuurlijk is reizen – of kunnen reizen – geweldig! En dat realiseer je je nog eens extra wanneer je niet kunt reizen, zoals nu. Alleen al het idee dat je mooie bestemmingen kunt bezoeken, en de vrijheid die je hebt om te kiezen waar je heen gaat. Het hele concept van een bucketlist maken met alle bestemmingen die je ooit hoopt te bezoeken… zodra je genoeg tijd hebt, of geld. Voor deze crisis had ik er nooit echt bij stilgestaan wat voor een enorme luxe dat is – of was. Nu blijkt opeens dat een wereldwijd virus alles overhoop kan gooien. Ik vind het vreselijk dat we de komende tijd niet weg kunnen, en dat ik al twee geplande tripjes hebben moeten doorstrepen. Maar geef toe, op reis zijn er ook heus wel eens momenten dat je baalt, of denkt: “is dit het nou?”. Misschien helpt het om daar nu ook eens bij stil te staan, om het leed van het niet kunnen reizen enigszins te verzachten. 😉

Alexandrië in Egypte

Mijn man (toen nog vriend) en ik waren ooit vier weken op bezoek bij mijn oom, die toen in Caïro, Egypte woonde. We bezochten de piramides, maakten een Nijlcruise langs Luxor en Aswan, en relaxten in Hurghada aan de Rode Zee. Aan het eind van onze vakantie gingen we voor een paar dagen met de trein naar Alexandrië aan de Middellandse Zee. Dit is na Caïro de grootste stad van Egypte, met Romeinse bezienswaardigheden zoals de Pilaar van Pompeius en een amfitheater. Klinkt allemaal prima tot nu toe. Maar het eerste (budget)hotel dat we hadden geboekt had geen airco, waardoor we ’s nachts geen oog dicht deden (het was bloedheet op de kamer). De volgende dag verkasten we naar een ander hotel, met airco. ’s Ochtends werden we voor dag en dauw wakker gezongen voor het eerste gebed. Het hotel bleek pal naast een moskee te staan… Op de boulevard werden we gek van de opdringerige bedelaars, en op het strand liggen was er ook niet bij. Daar waren namelijk alleen maar Egyptische families te zien, met de vrouwen volledig gekleed en gesluierd. We zijn eerder dan gepland teruggegaan naar Caïro en waren opgelucht dat we daar weer waren.

De Kleine Zeemeermin in Kopenhagen

Als je voor het eerst in Kopenhagen bent, mag je het eigenlijk niet overslaan: het beeld van de Kleine Zeemeermin in de haven. Ook al ligt het beeld een beetje buiten het centrum en heb je waarschijnlijk al gehoord dat het niet heel groot is. Ook wij liepen een stukje om, om de zeemeermin van dichtbij te kunnen bekijken en fotograferen. Ik kan je vertellen dat het beeld nog kleiner is dan ik dacht. En daarnaast is het fotograferen van het beeldje zonder andere toeristen erop bijna onmogelijk. Wij hadden extra pech, want tegelijk met ons arriveerde er een touringcar vol met toeristen, en die wilden allemaal een selfie met de Kleine Zeemeermin. In hun eentje. Man, man, man.

Het Petrified Forest in Namibië

Namibië, het land van de wilde dieren in Etosha National Park, de outdoor activiteiten rondom Swakopmund, de zandduinen van de Sossusvlei… en van het Petrified Forest. Tijdens onze groepsreis door zuidelijk Afrika, lang geleden, maakten we een tussenstop bij dit versteende ‘bos’ in de buurt van Khorixas. Het is natuurlijk heel bijzonder, stenen boomfossielen van miljoenen jaren oud. Maar voor de meeste mensen in onze groep was dit niet echt een hoogtepunt van de reis, zeg maar. Hoewel de benaming ‘forest’ anders doet vermoeden, gaat het maar om een paar versteende boomstammen (of delen daarvan), die op een vrij kale vlakte liggen. Als je net een paar dagen op safari bent geweest in Etosha, zoals wij, dan is dit toch een beetje een anticlimax. Of zoals ik op Tripadvisor las over deze bezienswaardigheid: “Alleen bezoeken als je tijd over hebt”.

Uitzicht bij de Doubtful Sound (Willmot Pass)

In Nieuw-Zeeland maakten we een cruise van drie uur in de Doubtful Sound. Om er te komen hadden we al een overtocht gemaakt met een ferry en een ritje met een bus. Deze bus bracht ons over de WiIlmott Pass. Op de Pass stopt de bus altijd even, omdat je vanaf daar een mooi uitzicht hebt over de lager gelegen Doubtful Sound. Behalve als het heeft gesneeuwd en zwaar bewolkt is, want op de foto zie je ons fantastische uitzicht. Maar ik klaag niet, want eenmaal op de boot in de Doubtful Sound trok de bewolking weg, en het was er echt prachtig. We hadden sowieso mazzel, want vanwege de sneeuw was de weg naar de Milford Sound afgesloten. We waren dus allang blij dat de Doubtful Sound nog wel bereikbaar was. 😊

Walvissen spotten in Canada

Toen we met onze dochter van anderhalf met een camper door West-Canada reisden, gingen we walvissen spotten bij Vancouver Island. Helaas lieten de walvissen zich die dag niet zo makkelijk zien. De boot ging daarom steeds verder de open zee op, en dat terwijl ik sinds het verlaten van de haven van Tofino al zeeziek was. Onze dochter was ondertussen in slaap gevallen bij mijn man op schoot, dus die kon geen kant op. Uiteindelijk hebben we heel kort een paar walvissen gezien. Ik maakte een paar foto’s en ging snel weer met mijn hoofd tussen mijn knieën zitten. Weer terug in de haven verdween mijn misselijkheid meteen. Het is altijd gaaf om walvissen te spotten, maar het was jammer dat ik er die keer niet echt van heb kunnen genieten.

Lake Matheson in Nieuw-Zeeland

Lake Matheson bij Fox Glacier op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland is echt een plaatje. In het meer worden de omliggende bomen en bergen prachtig weerspiegeld. Een wandelroute rondom het meer brengt je langs een paar uitzichtpunten waar je de mooiste foto’s kunt maken van deze weerspiegeling. Behalve als het regent natuurlijk, zoals toen wij er waren… (Oké, eerlijk is eerlijk, een dag later scheen de zon en konden we gelukkig in de herkansing, maar ik wilde maar zeggen: je kan het slecht treffen).

Martvili Canyon in Georgië

Voordat we naar Georgië gingen, had ik foto’s gezien van Martvili Canyon. Die zag er zo mooi uit, dat ik deze canyon absoluut wilde bezoeken tijdens onze reis. Maar wat viel het tegen! De canyon zelf was wel heel mooi, daar niet van. Maar we hadden niet verwacht dat het er zo toeristisch en druk zou zijn. Het personeel was onvriendelijk en de ultrakorte boottochtjes door de kloof waren echt lopendebandwerk. De bootjes werden volgepropt, we kregen wat instructies toegesnauwd en we waren nog maar nauwelijks de canyon in of we keerden alweer om. Dat was het dan. Oh, en het regende ook nog.

Avondsafari in Etosha National Park

Een bezoek aan Etosha National Park is een van de hoogtepunten van een reis door Namibië. Tijdens onze game drives in het park hebben we veel dieren gespot, van giraffen, neushoorns en olifanten tot cheeta’s, leeuwen en een luipaard. Ook van de night drive door Etosha hadden we hoge verwachtingen. Maar we hadden pech. Hoe enthousiast de chauffeur van de jeep ook bleef rond schijnen met zijn rode lamp op zoek naar wild, er was weinig te zien. Alleen wat klein wild, zoals springbokkies, vossen, een uil en… een konijn. 😀 (Iedereen heeft het altijd maar over de olifanten, neushoorns en leeuwen, maar er zijn dus ook konijnen in Etosha. Hoor je nooit iemand over.) Het was ook heel koud in de open jeep, dus na een paar uur rondrijden hadden we ‘Etosha by night’ wel gezien.

Schitterend bergmeer(tje)

Tijdens onze vakantie in de zomer van 2022 waren we in de Italiaanse Dolomieten. Ik had gelezen dat er een mooi bergmeertje was in de buurt van de Seiser Alm: de Wuhnleger See. De omliggende bergen zouden er prachtig in weerspiegeld worden, las ik. De wandeling ernaartoe had het label ‘easy’. Dus wij gingen naar dit meertje. De wandeling was maar drie kwartier, maar wel vrijwel alleen maar omhoog. Pffff. En het meertje? Dat bleek nogal klein te zijn. Of zoals mijn dochter uitriep toen ze het zag: “Hebben we dat hele stuk omhoog gelopen voor deze VIJVER?!?”. De weerspiegeling van de bergen was overigens wel heel mooi. Maar ik was de enige in mijn gezelschap die dit kon waarderen, haha.

Laatste update: 2023.

Heb jij ook dit soort tegenvallers op reis meegemaakt? Vertel het in een reactie onder dit artikel!