Na ons rondje Northland op het Noordereiland was het wel tijd voor een leuk kindvriendelijk uitje. We besloten naar de Waitomo Glowworm Caves te gaan. Het regende die dag, maar dat maakt gelukkig niet veel uit als je een grot gaat bezoeken. Vanuit Hamilton was het ongeveer een uurtje rijden, of zoals ze in Nieuw-Zeeland zeggen: ‘It’s just down the road’. 😉
Vanaf de parkeerplaats trokken we een sprintje (want het regende nogal hard) naar het visitor centre van de Glowworm Caves, om entreekaartjes te kopen. Die zijn niet goedkoop; wij betaalden voor een familieticket NZD 121, dat is omgerekend bijna € 80,-. We gingen met een groep, onder begeleiding van een Maori-gids, de grotten in voor een tour.
De grotten werden in 1887 ontdekt door Maori chief Tane Tinorau – op wiens land de grotten lagen – en Engelsman Fred Mace. Na uitvoerige verkenningstochten door het tweetal werden de grotten in 1889 opengesteld voor publiek. Tegen een kleine vergoeding leidde chief Tane zelf de bezoekers rond. In 1906 werd het beheer van de grotten overgenomen door de overheid, maar in 1989 kwam het beheer weer in handen van de familie van Tane Tinorau. Leuk om te weten: een groot deel van het huidige personeel van de Waitomo Glowworm Caves stamt direct af van de chief en zijn vrouw. Ook de vrouwelijke gids die ons rondleidde was een afstammeling van de chief.
Tijdens de tour vertelde onze gids uitgebreid over de geschiedenis en het ontstaan van de grotten en de stalagmieten en stalactieten die er te zien zijn. In de ‘Cathedral’, een 18 meter hoge ruimte, worden soms concerten gegeven vanwege de goede akoestiek. De gids doofde het licht (dat vond onze zoon wel een beetje spannend) en zong in het donker een Maori-lied, zodat we de akoestiek zelf konden ervaren. Aan het eind van de tour liepen we via trappen verder naar beneden. We moesten stil zijn en bij de ondergrondse Waitomo River in het donker voorzichtig in een bootje stappen. Onze groep paste er maar net in. Vervolgens trok de gids via kabels boven haar hoofd het bootje door het water. Boven ons hoofd was een soort sterrenhemel van kleine blauwgroene lichtjes te zien: ontelbaar veel glimworpjes. Wauw, sprookjesachtig mooi en echt heel bijzonder om te zien!
Foto: 2il org CC by 2.0
De glimworm arachnocampa luminosa komt alleen in Nieuw-Zeeland voor, zowel op het Noorder- als het Zuidereiland. De temperatuur en de kwaliteit van de lucht in de grotten worden continu in de gaten gehouden, om te zorgen voor optimale leefomstandigheden voor de glimwormen. De glimwormen die je aan het plafond in de grotten ziet zijn larven. De larf maakt een soort web met draden en trekt insecten (= voedsel) aan door licht te geven. De glimwormen die de meeste honger hebben, geven het felste licht. Afhankelijk van de hoeveelheid voedsel die beschikbaar is blijven ze 6-12 maanden een larf.
In de grotten is fotograferen en filmen streng verboden (ook zonder flits), omdat de glimwormen er niet tegen kunnen. Ze doven dan hun lichtje en omdat het vrij lang duurt voordat dit weer aan gaat, kunnen ze verhongeren. Een tragische dood voor een glimworpje. En ze hebben toch al een tragisch leven, want zodra een glimworm het larven- en coconstadium voorbij is en als volwassen insect verder gaat, is hij ten dode opgeschreven. De volwassen insecten hebben namelijk geen mond en kunnen dus niet eten. In een periode van 2 tot 3 dagen paren ze, leggen eitjes en sterven dan.
Het bootje bij de uitgang van de grot
Het boottochtje onder de glimwormen door duurde helaas niet zo lang. Veel te snel zagen we daglicht en moesten we vlak buiten de grot uitstappen op een steiger. De rondleiding en het boottochtje duurden bij elkaar niet meer dan zo’n drie kwartier, en dat terwijl de entree flink aan de prijs is. Is het het waard? Wij vonden van wel, omdat het zo bijzonder is. Voor onze kinderen was het bezoek aan de grotten een van de hoogtepunten van de reis. Vooral onze dochter (10) vond het geweldig.
Als je meer van de glimwormen wilt zien kun je dit filmpje bekijken.
Na ons bezoek aan de grotten hebben we in Waitomo echt superlekker gegeten bij Huhu Cafe. De gnocchi die ik daar at was zoooo lekker! Ik krijg er weer trek in, nu ik dit opschrijf.
Otorohanga Kiwi House
Foto: Symac (Own work) CC BY-SA 3.0 via Wikimedia Commons
Op de terugweg naar Hamilton bezochten we ook de Kiwi House & Native Bird Park in Otorohanga. Vanuit Waitomo is het een kwartiertje rijden en je moet toch door Otorohanga als je naar Hamilton gaat. In dit Kiwi House kun je drie verschillende soorten kiwi’s zien – als je geluk hebt. Kiwi’s zijn nachtdieren, dus ze zitten in een donker hok in een ‘nocturnal house’. Helaas waren er twee kiwi’s in de ziekenboeg en niet zichtbaar voor publiek. Toen onze ogen gewend waren aan het donker zagen we één great-spotted kiwi door zijn hok scharrelen. Op een scherm zagen we daarna nog een andere kiwi slapend in zijn nachtverblijf.
Ik had graag kennisgemaakt met Kevin the Kiwi, vanwege zijn geweldige naam en ook omdat hij volgens de website een ’thrillseeker’ is die steeds vanaf een boomstammetje springt en probeert te vliegen. Maar hij valt dan natuurlijk als een baksteen naar beneden. Een kiwi in denial dus. Ik hoop maar dat zijn verblijf in de ziekenboeg daar niet mee te maken had. 😉 Naast kiwi’s kun je in dit kleine dierenpark ook nog andere inheemse vogelsoorten en reptielen zien.
Bij de parkieten (zie je ze?)
Praktische info Waitomo Glowworm Caves:
– De tour zoals wij die hebben gedaan duurt ca. 45 minuten
– Entreeprijzen (2020): volwassene NZD 55/kind vanaf 4 jaar NZD 25/familieticket NZD 136*. Je kunt ook voordeligere combotours boeken, waarbij je nog een andere grot kunt bezoeken of een activiteit kunt doen zoals raften in een nabijgelegen grot.
– Zorg voor goede schoenen, want het kan glad zijn. En trek iets warms aan, want het is koud in de grotten!
– Je mag in de grotten niet filmen of fotograferen. Nee, ook niet zonder flits.
– Je kunt ook in een paar andere plaatsen in Nieuw-Zeeland naar glowworm caves gaan om de glimwormen te zien, bijvoorbeeld in Te Anau op het Zuidereiland.
* Prijzen kunnen wijzigen; voor het laatst gecheckt in maart 2020.
Lees ook mijn andere blogs over Nieuw-Zeeland!